കാലങ്ങളേറെയായ് കാണുമ്പോൾ ആ കുട്ടിയും ഞാനും പരസ്പരം പുഞ്ചിരിച്ചു പോന്നു. ഈ മന്ദസ്മിതം ചിരിയാവാതിരിക്കാനും വാക്കുകളാവാതിരിക്കാനും ഇരുവരും മനസ്സുറപ്പിച്ചപൊലെ. പുരുഷന്മാർക്ക് സ്ത്രീകളുടെ വക സ്ഥിരം ലഭിക്കുന്ന പഴിയുടെ ഭാഗമല്ലായിരുന്നുവെങ്കിലും മന്ദസ്മിതത്തിനു തൊട്ടുമുൻപിൽ ഞാൻ സ്വന്തം വക നിരുപദ്രവകാരിയും സർവോപരി ഇമവെട്ടുമ്പോൾ സ്വയം പുഞ്ചിരിച്ചുപോവുന്ന തരത്തിലുള്ളതുമായ ഒരു ‘ഗൂഢം’ കൂടി ചേർത്തു പോന്നു. ആ കുട്ടിയാവട്ടെ താങ്ങും തണലുമുള്ളതോ ഇല്ലാത്തതോ ആയ മന്ദസ്മിതവുമായാണോ വന്നിരുന്നതെന്ന് സഹജപുരുഷന്മാരേയും പോലെ അറിയുവാനുള്ള കഴിവ് എനിക്കും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല.
കാലങ്ങൾ ക്ഷണനേരപുഞ്ചിരിപോലെ മിന്നിമാഞ്ഞു. പല സമയങ്ങളിൽ പലപല ആവൃത്തികളിൽ പുഞ്ചിരികൾ ഞങ്ങൾ കൈമാറി. ചിലപ്പോഴൊക്കെ ആ കുട്ടിയുടെ പുഞ്ചിരി വിടർന്ന് ചിരിയുടെ വക്കോളമെത്തിയിരുന്നെങ്കിലും പൊതുവെ ചിരിയിലും സൌഹൃദങ്ങളിലും സ്നേഹപ്രകടനങ്ങളിലുമൊക്കെ അറുപിശുക്കനായ ഞാൻ എന്നിൽ വിരിഞ്ഞ പുഞ്ചിരിയെ വിടരാനും വാക്കോളമെത്താനുമനുവദിച്ചില്ല.
അങ്ങനെ ആ ദിവസം വന്നെത്തി. ഇന്ന് ഒരാളുടെ പുഞ്ചിരി പോലും ഇല്ലാതാവുകയും മറ്റൊരാൾ ഹൃദയം തുറന്ന് ചിരിക്കുകയും ചെയ്യും.
“ഞാൻ വിവാഹിതയാവുകയാണ്. അടുത്തമാസം 10 ന് ആണ്. തീർച്ചയായും വരണം. പ്രാർഥിക്കുകയും അനുഗ്രഹിക്കുകയും വേണം.”
മനസ്സറിഞ്ഞ് ചിരിച്ച് കൊണ്ട് ക്ഷണപത്രം നീട്ടി.
ആ കുട്ടിയുടെ മുഖത്തേയ്ക്ക് നോക്കാനാവാതെ പുഞ്ചിരി എന്നൊന്നുണ്ട് എന്ന ഭാവം പോലുമില്ലാതെ ഞാനത് വാങ്ങി.